«Όταν δεν μιλάει το στόμα – μιλάει το σώμα»
Μία έκφραση που δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τι μας συμβαίνει όταν δεν εκφράζουμε όσα νιώθουμε.
Στην κλασική ψυχανάλυση θεωρείται ότι το παιδί όταν δεν λαμβάνει όσα έχει ανάγκη να λάβει από τον φροντιστή του, τα εκφράζει σωματικά με ήπιες ασθένειες. Αυτή είναι μια διεργασία ασυνείδητη και μπορεί να προκύπτει είτε από τραυματικά γεγονότα είτε από αυτό που λέμε «ανασφαλή προσκόλληση» με τον ενήλικα.
Στην ενήλικη ζωή μπορεί να συνεχίσει να εκδηλώνεται ασυνείδητα όταν δεν έχει επέλθει μια απαρτίωση εαυτού. Πολύ συχνά, σε συνθήκες έντονου άγχους ή σε μια επιβαρυντική συναισθηματικά περίοδο, αρρωσταίνουμε και το ανοσοποιητικό μας αποδυναμώνεται.
Κεφαλαλγίες, δερματικές και γαστρεντερικές ενοχλήσεις είναι από τις πιο συνηθισμένες σωματικές ασθένειές μας.
Όπως το παιδί μεγαλώνει και κατακτά τον λόγο, έτσι και ως ενήλικες, προκειμένου να ωριμάσουμε συναισθηματικά, μαθαίνουμε να εξασκούμε τον συναισθηματικό λόγο.
Μαθαίνουμε, δηλαδή, να μιλάμε, να εκφραζόμαστε και φυσικά να σεβόμαστε τα συναισθήματά μας.
Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο αυτό;
Δυσκολευόμαστε πράγματι όταν πιστεύουμε ότι τα συναισθήματά μας δεν θα γίνουν κατανοητά, όταν το κόστος μας μοιάζει μεγάλο, όταν θεωρούμε ότι θα γίνουμε δυσάρεστοι ή όταν ντρεπόμαστε για αυτά.
Με την κατάλληλη υποστήριξη, μέσω της ψυχοθεραπείας, μαθαίνουμε να υποστηρίζουμε αυτό που νιώθουμε και να μη φοβόμαστε τις συνέπειες της οποιασδήποτε έκφρασής μας.
