Αρχές του 2020 όταν η ανθρωπότητα επλήγη από μία πανδημία πρωτόγνωρων διαστάσεων. Όπως σε κάθε τεράστιων διαστάσεων φαινόμενο, σκεφτήκαμε ότι δύσκολα θα μας επηρεάσει – φτάσει ως εμάς, στο σπίτι μας, στους δικούς μας.
Να όμως που έφτασε!!
Μάρτης 2020 και ξαφνικά έπειτα από δεκάδες χρόνια, ακούστηκαν πανελλαδικά οι όροι καραντίνα – περιοριστικά μέτρα για την προστασία μας από την ασθένεια που τόσο μεγάλες διαστάσεις αρχίζει και παίρνει. Πολλοί ικανοποιηθήκαμε με την απόφαση αυτή και δεν ενοχληθήκαμε ιδιαίτερα στο άκουσμα του περιορισμού μας μιας και η προάσπιση της υγείας του κοινωνικού συνόλου έρχεται πρώτη. Πολλοί από την άλλη νιώσαμε εγκλωβισμό, θυμό, απόγνωση.
Πόσο θα κρατήσει αυτό? Τί είναι η καραντίνα? Τί θα γίνει ούτε για μια βόλτα δε θα μπορούμε να πηγαίνουμε? Τι θα γίνει με το μαγαζί μου? Την επιχείρησή μου? Κυβερνητικά παιχνίδια για να μας παρακολουθούν.
Οι γνωστές σε όλους δεκαπέντε μέρες έγιναν δύο και κάτι μήνες. Και φυσικά από την αρχή σχεδόν έγινε γνωστό ότι αυτή η καραντίνα δε θα είναι η μόνη. Και να που αρχές Νοεμβρίου ήρθε και η δεύτερη!! Αλλιώτικη, φαινομενικά περισσότερη ελευθερία αλλά περιορισμός κινήσεων.
Άραγε πότε θα τελειώσει και αυτή? Θα έρθει κι άλλη? Κουράστηκα μέσα στο σπίτι, δεν αντέχω άλλο. Αισθάνομαι φόβο, αβεβαιότητα, θυμό, κενό και δεν έχω να τα μοιραστώ.
Τί μπορώ να κάνω?
Κι όμως αυτά τα συναισθήματα δεν τα έχω μόνο εγώ – θέλω και μπορώ και πρέπει να τα μοιραστώ.
Προσαρμόζομαι και χρησιμοποιώ το διαδίκτυο για να εκφραστώ και να μιλήσω για αυτό που με δυσκολεύει. Τον εγκλεισμό!
