Γιατί να γίνω μέλος θεραπευτικής ομάδας; Η ατομική θεραπεία δεν είναι αρκετή;
Θα έχω τον χρόνο να μιλήσω ή θα ακούω μόνο τους άλλους;
Γιατί να ακούω τα προβλήματα των άλλων; Δε φτάνουν τα δικά μου;
Πώς ξέρουν εκείνοι να με βοηθήσουν; Δεν είναι ειδικοί.
Οι παραπάνω προβληματισμοί είναι κοινοί σε όσους κατά τη διάρκεια της ατομικής τους θεραπείας ο/η θεραπευτής/τρια προτείνει την ένταξή τους σε ομαδική θεραπεία. Τις περισσότερες φορές εμφανίζουμε αντίσταση και άρνηση σε αυτό το βήμα. Ντρεπόμαστε, φοβόμαστε μην εκτεθούμε. Παρόλα αυτά, αν υποχωρήσουν οι αντιστάσεις μας, βλέπουμε και βιώνουμε τα οφέλη της ομάδας.
Η αλήθεια είναι ότι είναι πολλά.
Αρχικά, κοινωνικά. Η συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους μας δίνει τη δυνατότητα να καλλιεργηθούν συναισθήματα αλληλεγγύης. Το «καθρέφτισμα» δεν προέρχεται μόνο από μία πλευρά (μόνο από τον/τη θεραπευτή/τρια), αλλά από αρκετές. Κάτι τέτοιο είναι χρήσιμο γιατί ως μέλη αντιλαμβανόμαστε με πολλούς τρόπους τον εαυτό μας και τη συμπεριφορά μας, όπως συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας στις ομάδες με τις οποίες αλληλοεπιδράμε. Στη θεραπευτική ομάδα όμως, έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε ανατροφοδότηση με ωφέλιμο τρόπο.
Ακόμα και να μη μιλάμε σε κάθε συνεδρία, σίγουρα νιώθουμε, ταυτιζόμαστε, ακούμε και μαθαίνουμε και από τους άλλους.
Προσωπικά και συναισθηματικά η ομάδα μας προσφέρει έναν ασφαλή χώρο να βιώσουμε ξανά σχέσεις, που αν κάποτε υπήρξαν τραυματικές για εμάς, στον θεραπευτικό πλαίσιο επανορθώνονται. Μεταφέρουμε συναισθήματα, πρότυπα και σχέσεις όχι μόνο στον/στη θεραπευτή/τρια, αλλά στα ίδια τα μέλη. Με αυτόν τον τρόπο ξαναζούμε καταστάσεις αλλά και διορθώνουμε.
Στη συχνή απορία, στο αν τα υπόλοιπα μέλη είναι ειδικοί και αν πρέπει να τους ακούμε, αυτό γίνεται ξεκάθαρο με τον καιρό. Σε μια ομάδα, όπου ως μέλη έχουμε κατακτήσει πολλά στη θεραπευτική πορεία μας, δεν περιμένουμε τη συμβολή από τον/τη συντονιστή/στρια μόνο. Αντίθετα γινόμαστε ενεργητικοί και φροντίζουμε όλοι όλους.
